“Culinair Lansingerland mag best meer gaan leven”

Berkelse peenvreters, Bergschenhoekse koekhappers en Bleiswijkse blauwkonters. Mooie, maar weinig vleiende bijnamen voor de bewoners van onze drie kernen. Waar komen ze vandaan? Peen werd in Berkel veel geteeld en het culinaire niveau in Bergschenhoek was misschien beperkt tot koek bakken. Blauwkonters blijkt ook de bijnaam van Poeldijkers, maar of dat met de Westlandse blauwe (druif) te maken heeft, valt te betwijfelen. Wat zeker is: in onze tuinbouwgemeente hebben we geen duidelijke eigen culinaire cultuur. En lekker uitgaan zit ook niet zo in onze genen. “Qua eten en drinken mag Lansingerland best wat meer gaan leven,” vindt chefkok Henri Elvers.

Cock van Bommel moet geregeld ingrijpen, want nu eten het onderwerp is aan ‘De tafel van Lansingerland’, stijgt de passie tot het kookpunt. Maar er is ook veel eensgezindheid. De vakman en zijn ambacht verdienen meer waardering, er moet meer voorlichting komen over basisbereidingen en aan seizoens- en streekproducten. Aan eten en drinken moeten mensen meer aandacht schenken maken en er mag meer genoten worden. “Mensen hier nemen niet de tijd om wat lekkers te maken. Het moet makkelijk, snel en goedkoop. Maar lekker eten is niet moeilijk, als je maar goede ingrediënten gebruikt,” zegt kaasspecialist Robert van Vliet, die persoonlijk van tapas en kleine, pure hapjes en toetjes houdt. De klassiek geschoolde Henri, die de passie preekt voor goed vlees, verse vis en lokaal geteelde groente, verheugt zich op het wildseizoen. Wim de Rooij merkt dat zijn klanten weer toe zijn aan lekkere stamppotten met rookworst. Hij helpt zijn klanten graag om thuis vlees op tafel te zetten zoals in een restaurant. “Wij bereiden heel veel vlees al voor zodat er thuis eigenlijk niks kan misgaan. Wij willen mensen die geld uitgeven aan vlees wel helpen om er een succes van te maken. De echte culi’s, die kookprogramma’s volgen, groot vlees kopen en het bereiden in een green egg, hoef je niks te vertellen,” zegt Wim.

Geen levensgenieters


De doorsnee-Lansingerlander is volgens de ondernemers geen Bourgondische levensgenieter. Juan da Silva, een geboren Portugees, heeft de liefde voor vlees, vis en groente van huis uit meegekregen. “Wij laten onze klanten in ons restaurant graag iets proeven dat ze nog niet kenden. Vaak worden ze dan toch enthousiast voor iets nieuws.” Henri: “Ja, maar Lansingerlanders willen geen orgaanvlees, geen vis van de graat en niet kluiven aan de kip. Het moeten filetjes zijn. Ik denk dat de mensen hier geen feest maken van hun eten. In het buitenland nemen ze er veel meer de tijd voor.  Hier missen mensen liefde voor het product, het ambacht en de bereiding. In die zin heeft de supermarkt veel kapot gemaakt, vind ik.” Robert noemt dat ‘gemakswinkels.’ In tegenstelling daarmee laat hij zijn klanten verschillende soorten olijfolie proeven en bijzondere azijnsoorten. Wim maakt naar oude receptuur gekruide knakworsten in een darm en laat die proeven in de winkel: “Dan ervaren mensen die ouderwets lekkere knak. Dan willen ze nooit meer die worstjes uit een potje.”

Samenwerking


Al snel blijkt dat de foodspecialisten mogelijkheden zien voor samenwerking om de Lansingerlandse eetcultuur op een hoger plan te tillen. “Waarom kom jij hier geen workshop geven met een kaaswagen,” vraagt Henri aan Robert. “Of een mooie uitstalling van jouw olie en azijn hier in de zaak?” Juan oppert om met elkaar te gaan samenwerken en een lekker eten-en-drinken-katern in de krant te publiceren. Wim en Henri willen wel eens bij lokale boeren kijken of ze daarvan mooi, eerlijk vlees kunnen betrekken. En naar het plan voor een culinair festival en de ontwikkeling van een gezellige restaurantstraat in Lansingerland hebben allen wel oren. “We hebben hier een goede wijnzaak, een goede slager, een visspecialist, een poelier, een groenteboer, een kaasspecialist en goede koks. Laten we meer samenwerken, horeca en vakzaken,” pleit Juan. “Leuke live muziek erbij en Lansingerland lééft.”